RENATA SZPUNAR "APEIRON"
Wystawa malarstwa
RENATA SZPUNAR
Słowa apeiron (ἄπειρον) dawni Grecy użyli na nazwanie tego, co przekracza kres, jest nieskończonością, brakiem końca i czymś, czego nie da się określić.
Te abstrakcyjne obrazy są moim wyjściem poza własną granicę. Było to bardzo wyraźnym pragnieniem, trwającym wiele lat, a nawet dekad. Wewnętrznym przeczuciem, które objawiało się w odczuwanym niespełnieniu, niedopowiedzeniu, niedookreśleniu… Pojawiało się to przeczucie w tytułach całych cykli obrazów, w pisanych tekstach. I w tym właśnie starożytnym słowie ἄπειρον, które wyznaczyło mój cel - o czym napisałam w 2011 roku w eseju zatytułowanym Szukając bezkresu - nie wiedząc jeszcze, czym dla mnie ten bezkres jest. Szukałam go w realnym pejzażu, w nieskończoności ziemskiej przestrzeni. Na greckim półwyspie Mesa Mani, gdzie przy oszczędności współistniejących form materii, sprowadzonych do tych najprostszych - skał, powietrza, wody i słońca - nie ma nic, co rozprasza… To był dobry trop. Sprowadzenie zawiłości i chaosu tworzywa do kilku pierwotnych elementów było przecież kierunkiem stałym u greckich filozofów przyrody. I u Anaksymandra, który zdefiniował ten ziemski bezkres i zauważył rolę zderzenia przeciwieństw w powstaniu Wszechświata.
Lecz odkrycie wewnętrznego bezkresu nie jest jednak takie proste, jakby się z pozoru wydawało. To ten bezkres, rozumiany jako przekroczenie własnej granicy pojmowania za pomocą rozumu. Metaforycznie można opisać ten proces tak, jak przejście bohaterki powieści Charlesa Dodgsona na drugą stronę lustra, do krainy czarów. Jak pewien rytualny wręcz przeskok na inną orbitę własnego odczuwania świata.
RENATA SZPUNAR
Słowa apeiron (ἄπειρον) dawni Grecy użyli na nazwanie tego, co przekracza kres, jest nieskończonością, brakiem końca i czymś, czego nie da się określić.
Te abstrakcyjne obrazy są moim wyjściem poza własną granicę. Było to bardzo wyraźnym pragnieniem, trwającym wiele lat, a nawet dekad. Wewnętrznym przeczuciem, które objawiało się w odczuwanym niespełnieniu, niedopowiedzeniu, niedookreśleniu… Pojawiało się to przeczucie w tytułach całych cykli obrazów, w pisanych tekstach. I w tym właśnie starożytnym słowie ἄπειρον, które wyznaczyło mój cel - o czym napisałam w 2011 roku w eseju zatytułowanym Szukając bezkresu - nie wiedząc jeszcze, czym dla mnie ten bezkres jest. Szukałam go w realnym pejzażu, w nieskończoności ziemskiej przestrzeni. Na greckim półwyspie Mesa Mani, gdzie przy oszczędności współistniejących form materii, sprowadzonych do tych najprostszych - skał, powietrza, wody i słońca - nie ma nic, co rozprasza… To był dobry trop. Sprowadzenie zawiłości i chaosu tworzywa do kilku pierwotnych elementów było przecież kierunkiem stałym u greckich filozofów przyrody. I u Anaksymandra, który zdefiniował ten ziemski bezkres i zauważył rolę zderzenia przeciwieństw w powstaniu Wszechświata.
Lecz odkrycie wewnętrznego bezkresu nie jest jednak takie proste, jakby się z pozoru wydawało. To ten bezkres, rozumiany jako przekroczenie własnej granicy pojmowania za pomocą rozumu. Metaforycznie można opisać ten proces tak, jak przejście bohaterki powieści Charlesa Dodgsona na drugą stronę lustra, do krainy czarów. Jak pewien rytualny wręcz przeskok na inną orbitę własnego odczuwania świata.
